Ehiztari jendea gutxitan agertu izan da gure literaturan. Are gehiago: esan liteke elkarri bizkar emanda bizi direla ehiztariak eta letra-jendea, batzuk besteen berri jakin nahi ez dutela, interesak nahiz motibazioak guztiz desberdinak balituzte bezala. Alde horretatik guztiz berria da Txilikuren ipuin-bilduma hau, erabili gabea baita bertan islatzen den mundua: debekatutako ehiza, armen distira, odolaren lilura... Sentimen primarioz eta atabismoz beteriko gizarte itxiak, gizonezkoen unibertso txikiak dira bertan ageri direnak: elkarte gastronomikoa, soldaduen kuartela... Girotze-lan bikaina lortu du egileak, baina, Anjel Lertxundik hitzaurrean dioen bezala, ironia izan da Txilikuren arma nagusia, bai kostunbrismoa eta bai honen kontrakarrean sorturiko tremendismoa gainditzeko. Indarrez eta nerbioz beteriko lau ipuin hauetan badira zenbait hari eta elementu, erdi ezkutuan bezala, denen artean eleberri moduko bat osatzen dutenak. Ipuin nahiz eleberri, kontakizun-sorta gihartsu bat duzu esku artean, hizkera natural bezain sinesgarriz giza arimaren zenbait alderdi ilun erakustera datorrena